Overbemesting werkt verstikkend
Een plantje groeit door het in vruchtbare grond te zetten, regelmatig water en af en toe een beetje kunstmest te geven. Zo kan het wortelen en groeien. En zodra het potje te klein wordt, geven we het een nieuwe, grotere pot en ruimte om sterkere wortels te krijgen, verder te groeien en uiteindelijk tot bloei te komen. We blijven het voeden met water en zo nodig met wat kunstmest. Maar niet te veel, té veel is nooit goed. Te veel water maakt de bodem instabiel, overbemesting zorgt voor verstikking, de plantjes groeien en bloeien niet meer.
Bij de opvoeding van onze kinderen is het eigenlijk niet anders. Als ouders zorgen we voor een vruchtbare bodem, we geven ze (op)voeding, zodat ze zich kunnen wortelen, groeien en bloeien.
We willen het allerbeste voor onze kinderen, dat ze gezond blijven, fijne mensen om zich heen hebben, plezier hebben in hun werk en leven, tevreden en gelukkig zijn. We geven ze veiligheid en vertrouwen, een krachtige basis om ze in staat te stellen uiteindelijk goed voor zichzelf te zorgen.
Dat de zorgzaamheid en bezorgdheid ook een gezonde dosis moet zijn, blijkt in de praktijk. Ouders hebben alles over voor hun kinderen, willen het liefst blijvend zaken voor ze regelen, willen ze behoeden voor mogelijke tegenslag en er altijd voor ze zijn. Maar er komt ook een tijd van loslaten. Telkens een beetje meer. Doe je dit niet, blijf je voortdurend teveel zorgen voor – met de allerbeste intenties en met veel liefde en aandacht – dan kan dat een tegenovergesteld effect teweegbrengen. Overbezorgde ouders herkennen zichzelf vaak niet als zodanig. Zoals gezegd ze doen het met de beste bedoelingen. Bezorgdheid is ook prima, het gaat hier om overbezorgdheid. Met overbezorgdheid belemmer je kinderen in hun groei naar onafhankelijkheid. Vergelijkbaar met de plantjes in een te klein potje met overbemesting, ze hebben geen ruimte om te ontkiemen, groeien en te bloeien. Overbezorgdheid werkt echt beklemmend.
Hoe fijn zou het zijn voor jezelf en voor je kinderen als je deze patronen zou doorbreken; patronen van ‘te veel’ en ‘angst om controle te verliezen’. Het kan! Laten we onze kinderen vertrouwen geven en de vrijheid gunnen om zich verder te ontplooien op hun eigen manier, met vallen en opstaan, zichzelf te zijn, hun eigen pad te kiezen en het leven te leven dat bij hen past. De bezorgdheid van ons als ouders zal nooit helemaal weg zijn, maar daar ben je dan ook ouder voor.